Stwardnienie guzowate (choroba Bourneville'a-Pringle'a, łac. sclerosis
tuberosa, morbus Bourneville-Pringle, epiloia,
ang. tuberous sclerosis, tuberous sclerosis
complex, TS, TSC) – rzadka, wielonarządowa choroba uwarunkowana genetycznie,
należąca do grupy fakomatoz, powodująca zmiany w nerkach, sercu, gałkach ocznych, mózgu, płucach i skórze, często
związana z niepełnosprawnością intelektualną i padaczką.
Stwardnienie guzowate zostało opisane jako nowa jednostka chorobowa w 1880 roku
przez Désiré'a-Magloirea Bourneville'a. Przez
ostatnie dwa dziesięciolecia dokonał się znaczny postęp w wiedzy o tej
chorobie, związany z odkryciem jej genetycznego podłoża – mutacji w genach
TSC1 i TSC2. Stwarza
on nowe możliwości skutecznej terapii stwardnienia guzowatego.
Ilustracja z artykułu Bourneville'a i Brissarda[7] pokazująca zmiany
w mózgowiu chorego na stwardnienie guzowate
Ośrodkowy układ
nerwowy
MRI głowy pacjenta ze stwardnieniem guzowatym w
sekwencji T2: widoczne podwyściółkowe guzki okołokomorowe i podkorowe
hamartomata
Obrazowanie MRI czaszki wykazuje nieprawidłowości u 80-95% pacjentów z TSC[41]. Większość tych
zmian lokalizuje się nad namiotem móżdżku, znacznie rzadziej
zmiany stwierdza się podnamiotowo. W klasycznym obrazie choroby w mózgowiu
obecne są następujące rodzaje zmian:
- podwyściółkowe guzki okołokomorowe (ang. subependymal
(heterotopic) nodules) – guzki pod wyściółką układu
komorowego, nierzadko wapniejące. Zwapnienia są szczególnie
dobrze widoczne w obrazach uzyskanych w tomografii
komputerowej, ale widać je także w obrazach MRI T1- i T2-zależnych
jako obszary obniżonego sygnału[42]. Historycznie, w badaniu pneumoencefalograficznym guzki prezentowały
się objawem "okapującej świecy" (ang. "candle
guttering" sign). Guzki podwyściółkowe typowo występują w ścianach
komór bocznych, ale znajdowano je we wszystkich przestrzeniach komorowych
mózgowia[43][44]; wykazują predylekcję do umiejscowienia w
okolicy otworu międzykomorowego Monro.
- guzy korowo-podkorowe (guzki
korowo-podkorowe, ang. cortical/subcortical tubers) – hamartomatyczne, guzowate zmiany w
korze lub pod nią. Obecnie określenie guzów (cortical tubers) rezerwuje
się dla dysplastycznych zmian zakrętów
mózgowia o twardej, guzowatej spoistości, zwykle występujących na
wierzchołku zakrętu. Guzy typowo występują w zakrętach kory mózgu, ale
zdarzają się też guzy kory móżdżku[43]. Guzy korowo-podkorowe stwierdzano już u płodu w
20. tygodniu ciąży[45]. Uważa się, że zmiany te stanowią wyraz
zaburzonej migracji komórek nerwowych w przebiegu rozwoju układu
nerwowego. Traktuje się je łącznie ze zmianami mniej odgraniczonymi i
widocznymi nieraz tylko mikroskopowo jako zaburzenia architektury kory i
określa razem jako ogniskową korową dysplazję[46]. W MRI zmiany te w obrazach T1-zależnych
dają niski sygnał, a w obrazach T2-zależnych i sekwencji FLAIR
silny[43]. Niekiedy ulegają degeneracji torbielowatej, ale
nigdy transformacji nowotworowej[46]. Badania kliniczne dowodzą, że istnieje
korelacja między dużą liczbą guzów (>7) u pacjentów ze stwardnieniem
guzowatym a wystąpieniem w niemowlęctwie drgawek i opornej na leczenie padaczki; liczba guzów
byłaby niezależnym czynnikiem rokowniczym dla ewentualnego upośledzenia
umysłowego[44].
- gwiaździak podwyściółkowy olbrzymiokomórkowy (ang. subependymal
giant cell astrocytoma, SEGA). Guz rozwija się z ulegających transformacji
złośliwej guzków podwyściółkowych, zazwyczaj w głowie jądra
ogoniastego, w sąsiedztwie otworu międzykomorowego Monro, co
nierzadko skutkuje wodogłowiem; nowotwór ten rozwija się u 6-14% chorych z TSC[23]. Szczytowy okres pojawienia się gwiaździaka
przypada na okres 8-18 roku życia..
- heterotopie istoty białej mózgu (ang. white
matter linear migration lines) – częste (przy starannej ocenie
widoczne na obrazach MRI T2-zależnych u 20-30% pacjentów[46]), ale dyskretne zmiany mające postać pasm
przebiegających od guzków podwyściółkowych w kierunku powierzchni kory
mózgu (albo guza korowo-podkorowego) bądź od prawidłowej ependymy do guzowatej zmiany
w korze mózgu[47].
Rzadsze zmiany w
ośrodkowym układzie nerwowym stwierdzane u pacjentów z TSC to częściowa (ale
nie całkowita) agenezja ciała
modzelowatego[42][48], rozległa dysplazja
kory mózgu powodująca nawet hemimegalencefalię[49], agenezja albo hipoplazja półkul
móżdżku bądź robaka móżdżku[46].
Zmianom narządowym
towarzyszą objawy neurologiczne. U 70-90% pacjentów występują napady padaczkowe, z których pierwsze
pojawiają się zwykle w pierwszym roku życia i mają charakter napadów
zgięciowych (zespół Westa). U ponad połowy
chorych występuje opóźnienie rozwoju psychoruchowego lub umysłowego. Częste są
zaburzenia neurobehawioralne, takie jak autyzm, schorzenia ze spektrum autyzmu[50] czy ADHD. Duże badanie na 108 pacjentach z TSC wykazało, że padaczka występuje u
80% z nich, a opóźnienie umysłowe u 44%, z czego u 2/3 upośledzenie umysłowe
było ciężkie (IQ<21)[51].
Nerki
Od 75 do 85%
pacjentów z TSC posiada łagodne hamartomatyczne guzy nerek –
naczyniakomięśniakotłuszczaki (angiomyolipomata)[52] (w niektórych
źródłach określane jako choristoma[53], a w innych jako nowotwory łagodne). Wielkość guzów powyżej 3 cm (według niektórych autorów, powyżej
4 cm) wiąże się z dużym ryzykiem potencjalnie groźnego dla życia
samoistnego krwotoku (zespół Wünderlicha). Od 20 do 30% pacjentów z TSC ma torbiele nerek, u 2-3% rozwija się wielotorbielowatość
nerek. Obecność naczyniakomięśniakotłuszczaków nerek wiąże
się z nieco zwiększonym (2 do 3%) ryzykiem raka jasnokomórkowego nerki; nowotwór rozwija
się wcześniej u pacjentów z TSC w porównaniu z resztą populacji. Ponadto
częściej niż w populacji występują inne typy raka nerki – brodawkowaty (carcinoma
papillare), chromofobny (carcinoma chromophobicum) i onkocytoma[54].
Naczyniakomięśniakotłuszczaki charakteryzują się zwiększoną skłonnością do
krwawień, dlatego każdy zabieg i biopsja guza musi odbywać
się przy zachowaniu odpowiednich środków ostrożności ze strony lekarza.
Wątroba
W wątrobie również
występują naczyniakomięśniakotłuszczaki, których częstość powyżej 10. roku
życia wynosi około 40-50%. Zazwyczaj przebiegają bezobjawowo[55].
Skóra i błony śluzowe
Plamy hipomelanotyczne na
plecach chorego ze stwardnieniem guzowatym
Naczyniakowłókniaki na skórze policzków i nosa
17-letniej chorej ze stwardnieniem guzowatym, cierpiącej na napady drgawek od
dzieciństwa i opóźnionej umysłowo
Zmiany skórne w
stwardnieniu guzowatym są bardzo różnorodne:
- u pacjentów występują na twarzy tzw. guzki
Pringle'a, których liczba wzrasta z wiekiem. Zmiany te określane
kiedyś jako gruczolaki łojowe (adenoma sebaceum), histologicznie są
raczej naczyniakowłókniakami (angiofibroma)
i nie mają związku z gruczołami
łojowymi; są to małe, żółtoróżowe grudki różnej wielkości,
na ogół nie zlewające się ze sobą, zajmujące symetrycznie okolice
łojotokowe: nos i przyśrodkowe części policzków. Niektórzy autorzy uważają
je za patognomoniczne dla TSC. Zwykle pojawiają się w wieku około 5 lat, w
późniejszym okresie wymagają różnicowania z trądzikiem
młodzieńczym;
- włókniaki płaskie okolicy czołowej (ang. fibrous
plaques) – spotykane u 15-20% chorych, głównie u starszych dzieci, ale
mogą pojawić się też u niemowląt. Histologicznie również są to angiofibromata;
- uszypułowane włókniaki okolicy karkowej i szyjnej – nie są
charakterystyczne dla stwardnienia guzowatego;
- plamy barwnikowe
koloru kawy z mlekiem (café au lait) – pojedyncze, płaskie i
dobrze odgraniczone plamy, zlokalizowane
głównie na tułowiu i kończynach; występują dopiero po okresie dojrzewania,
więc ten objaw jest bardziej typowy dla choroby
Recklinghausen'a.
- plamy odbarwione w kształcie liścia (ang. leaf-shaped
leukoderma), znamiona bezbarwne – występują u ponad 90% chorych[52], mają więc dużą wartość diagnostyczną. Często
widoczne są dopiero w świetle lampy Wooda, chociaż trudności może sprawiać rozróżnienie
ich od odbarwień innego pochodzenia. Plamy zlokalizowane w obrębie
owłosionej skóry głowy albo powiek powodują odbarwienie pasma włosów bądź
rzęs (poliosis);
- plamy typu "confetti" (ang.
"confetti" lesions) – są odmianą znamion bezbarwnych, zwykle
spotykaną u osób dorosłych. Mają postać niewielkich (około 2–3 mm
średnicy) plamek na skórze powierzchni wyprostnych kończyn, głównie
przedramion i podudzi;
- plamy szagrynowe (ang. shagreen
patches) w okolicy krzyżowej i grzbietowej części tułowia – u około 20-30%
pacjentów, mogą nie występować u młodszych dzieci[52]. Większość z nich ma średnicę od kilku do
kilkunastu milimetrów i uniesioną, nierówną powierzchnię;
- włókniaki okołopaznokciowe palców dłoni i stóp,
tzw. guzki Koenena – są to różowe lub czerwonawe guzki, często
mnogie, pojawiają się dopiero w okresie pokwitania albo u osób dorosłych.
- na dziąsłach spotykane są brodawkowate wyrośla, również
będące włókniakami. Nierzadkie są zmiany przerostowe dziąseł, zwykle
jednak udaje się stwierdzić związek ich wystąpienia z wcześniejszym
przyjmowaniem preparatów fenytoiny.
Duży guz na prawo od tarczy nerwu wzrokowego widoczny
w badaniu oftalmoskopowym u pacjenta ze stwardnieniem guzowatym
W siatkówce występują guzki hamartomatyczne, określane dawniej jako phacomata
albo neurocytophacomata; histologicznie są to hamartomata astrocytarne
(ang. retinal astrocytic hamartomas). Zazwyczaj są bezobjawowe. W badaniu oftalmoskopowym mają obraz
szarobiałych guzków; stwierdzane są w każdym wieku, także u noworodków. Mnogie
guzki siatkówki są uważane przez niektórych autorów za patognomoniczne dla stwardnienia
guzowatego. Można wyróżnić trzy ich rodzaje[56]:
- płaskie, półprzezroczyste, słabo odgraniczone od
otoczenia (ang. flat, translucent lesions),
- guzki typu "owocu morwy" (multinodular
"mulberry" lesions),
- guzki "mieszane" (transitional type
lesions).
Częstość guzków
hamartomatycznych siatkówki w jednym z badań określono na 44%; najczęstsze były
guzki płaskie (70%), guzki typu "owocu morwy" stanowiły 55%, do typu
pośredniego zakwalifikowano 9% guzków[56]. Inne zmiany narządu
wzroku spotykane u pacjentów z TSC to krótkowzroczność, dalekowzroczność, astygmatyzm, zez, przegrupowanie
barwnika siatkówki (areas of retinal depigmentation), naczyniakowłókniaki
powiek, koloboma i, jako powikłanie
wodogłowia, obrzęk tarczy nerwu wzrokowego[56].
Płuca
U pacjentów z TSC
mogą wystąpić zmiany w miąższu płuca, polegające na rozplemie komórek
zbliżonych do mięśniowych wokół oskrzeli, naczyń krwionośnych
i chłonnych, prowadzącym do obturacji dróg oddechowych i torbielowatej
destrukcji płuc, co określa się jako limfangioleiomiomatozę (lymphangioleiomyomatosis, LAM). Limfangioleiomiomatoza może być
związana z TSC (TS-LAM) albo sporadyczna, spowodowana somatycznymi mutacjami
genu TSC1 w tkankach układu oddechowego. Choroba występuje niemal
wyłącznie u kobiet i zwykle jest diagnozowana u młodych dorosłych; na podstawie
badań radiologicznych stwierdzono częstość limfangioleiomiomatozy u pacjentek
ze stwardnieniem guzowatym na 26-39%[57][58]. Ostatnie badania
potwierdzaja hipotezę, że zmiany te w TSC są w istocie przerzutami z nerkowych naczyniakomięśniakotłuszczaków, które zawsze współistnieją u
pacjentów ze zdiagnozowaną limfangioleiomiomatozą[59][60]. Objawami choroby
mogą być odma opłucnowa, narastająca duszność wysiłkowa, kaszel, krwioplucie. W rtg stwierdza się
zazwyczaj rozdęcie płuc, zmiany siateczkowate, siateczkowato-guzkowe i małe
torbiele. Często choroba przebiega jednak bezobjawowo[54]. Wynik badania tomografii
komputerowej albo MRI wykazuje obecność cienkościennych, okrągławych torbielek w obu płucach.
Niekiedy choroba płuc jest na tyle poważna, że może wymagać przeszczepu płuc.
Według danych z Mayo Clinic limfangioleiomiomatoza była trzecią, po patologiach
nerek i mózgu, przyczyną zgonu pacjentów ze stwardnieniem guzowatym[61].
Poza
limfangioleiomiomatozą, w miąższu płuc pacjentów z TSC stwierdza się niekiedy wieloogniskową
mikroguzkową hiperplazję pneumocytów (ang. multifocal micronodular
pneumocyte hyperplasia, MMPH). Jest to rodzaj łagodnego rozrostu pneumocytów typu 2 (komórek Clary),
które tworzą małe guzki widoczne radiologicznie, ale bezobjawowe[57][62]. Ponadto, u chorych
na stwardnienie guzowate mogą powstawać jasnokomórkowe guzy (tzw. guzy
"cukrowe", ang. "sugar" tumors), które również są
asymptomatyczne, i niekiedy tylko uciskają oskrzele[63].
Serce
Obraz w echokardiografii mnogich guzów o
charakterze rhabdomyomata w obydwu komorach serca noworodka z
potwierdzonym rozpoznaniem stwardnienia guzowatego[64]
W mięśniu sercowym u
około 50% pacjentów pediatrycznych z TSC stwierdza się mięśniaki
prążkowanokomórkowe (rhabdomyomata). U noworodków częstość może być
jeszcze większa i sięgać 70-90%[54][65]. Guzy te często są
bezobjawowe, ale mogą też dawać objawy w postaci zaburzeń rytmu serca.
Niezwykłą cechą tych guzów jest ich samoistne ustępowanie zwykle po 2. roku
życia. W jednym z badań u 20 na 24 pacjentów stwierdzono całkowitą regresję
nowotworu[66]. Mogą być
zdiagnozowane w USG płodu i są najczęstszym guzem serca rozpoznawanym in
utero. Mięśniaki mogą być związane z niewydolnością serca u noworodka, u
około połowy pacjentów z rhabdomyoma występują zaburzenia rytmu (tachykardia pochodzenia przedsionkowego, tachykardia pochodzenia komorowego, całkowity
blok serca, zespół
Wolffa-Parkinsona-White'a)[54]. Niektóre badania
sugerują, że wielkość guzów serca zależy od wpływów hormonalnych (częstsze są w
okresie pokwitania u dziewcząt)[65]. U dorosłych chorych
ze stwardnieniem guzowatym są rzadkie.
U pacjentów ze
stwardnieniem guzowatym stwierdzono dużą częstość polipów jelita grubego; szacuje się ją na 70-75% wśród dorosłych chorych[67]. Donoszono również o
kazuistycznych przypadkach polipowatości żołądka u chorych z TSC[68]. Zmiany w jelicie
grubym są bezobjawowe i nie są obarczone ryzykiem zezłośliwienia, stąd ich
rozpoznanie w badaniu kolonoskopowym ma jedynie znaczenie w diagnostyce stwardnienia guzowatego (stanowią kryterium
mniejsze).
Kości
Zmiany torbielowate w
kościach ujęte są w kryteriach rozpoznawania choroby jako kryterium mniejsze.
Trzustka
Obok
naczyniakomięśniakotłuszczaków donoszono o złośliwych zmianach nowotworowych,
zwłaszcza typu guza insulinowego, w miąższu trzustki chorych z TSC[69][70][71][72].
Zęby
Stosunkowo niedawno
wykazano, że w stwardnieniu guzowatym charakterystyczne są zmiany w szkliwie. Ich częstość u chorych z typowo przebiegającym TSC w jednym z badań
wyniosła 71%[73]. Zmiany te określa
się jako "dołkowatą" hipoplazję szkliwa (ang. pitted enamel
hypoplasia). Zasugerowano, że obecność tej cechy u krewnych pacjentów z
pełnoobjawowym stwardnieniem guzowatym może świadczyć o występowaniu u nich
poronnej postaci choroby[74].